Στο εξωτερικό, και ιδιαίτερα στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες, υπήρχε ανέκαθεν ιδιαίτερη συμπάθεια στα παλιά ή από «δεύτερο χέρι» είδη, κάτι που στην Ελλάδα ισχύει ίσως μόνο για τα έπιπλα –για τους περισσότερους νεοέλληνες το second hand ρούχο μοιάζει ανήκουστο. Μέσα στην δεκαετία του 1990 η ζήτηση και η αποδοχή των vintage ρούχων στο εξωτερικό έγινε ακόμα πιο έντονη, ειδικά όταν είδαμε να τα προτιμούν fashion-gurus celebrities, όπως η Julia Roberts, η Chloe Sevigny και η Kate Moss.
Ταυτόχρονα, την ίδια εποχή ξεκίνησε -στο εξωτερικό πάντα- η εφαρμογή της οικολογικής συνείδησης, με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να προτιμούν να ξαναχρησιμοποιούν, να επιδιορθώνουν και να ανακυκλώνουν ουσιαστικά ένα παλιό ρούχο, από το να το πετάξουν και να αγοράσουν καινούρια. Η τάση συνέπεσε με την επανεμφάνιση της υπο-κουλτούρας των «ροκαμπίλι» και των «μοντάδων», οι οποίοι αναζητούσαν απεγνωσμένα παλιάς εποχής ρούχα, και κάπως έτσι τα καταστήματα με vintage ρούχα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.
Το να επιλέξει, ωστόσο, κανείς να φορά μεταξύ άλλων και vintage κομμάτια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι «την είδε» οικολόγος ή «ροκαμπιλάς». Μπορεί απλά να είναι λάτρης του μοναδικού, αυτού που δύσκολα θα δει να φορά κάποιος άλλος, ή νοσταλγός μιας εποχής του παρελθόντος που ίσως να του ταίριαζε καλύτερα. Μπορεί ακόμα να έχει πάθος με το στιλ ενός συγκεκριμένου σχεδιαστή και να ονειρεύεται να αποκτήσει, έστω και μουσειακά, όσο περισσότερα ρούχα του γίνεται. Οι σχεδιαστές που πιθανόν αναζητά περισσότερο ο έμπειρος αυτός καταναλωτής είναι οι Coco Chanel, Paul Poiret, Mariano Fortuny, Elsa Schiaparelli, Madeleine Vionnet, Jeanne Lanvin, Christian Dior, Hubert de Givenchy κ.α.
Οι φανατικοί των μεταχειρισμένων ρούχων, επίσης, έχουν κι άλλα επιχειρήματα. Ότι, για παράδειγμα, τα περισσότερα vintage ρούχα έχουν συνήθως εξαιρετική ποιότητα -κάτι που μάλλον ισχύει αν σκεφτεί κανείς πόσα χρόνια επιβιώνουν-, ή ότι πωλούνται σε πολύ καλές τιμές. Ενώ η ίδια η διαδικασία του shopping σε ένα τέτοιο μαγαζί είναι από μόνη της δελεαστική. Σκεφτείτε το: Είναι όπως όταν ήμασταν μικροί και ψάχναμε σε παλιά ντουλάπια και σεντούκια του παππού και της γιαγιάς. Εκεί ανακαλύπταμε ρούχα, περίεργα αντικείμενα, φωτογραφίες… Και όλα είχαν να πουν μια ιστορία, την οποία με χαρά μας αφηγούνταν οι παππούδες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τα καταστήματα αυτά, με την διαφορά ότι συνήθως οι ιδιοκτήτες σε αφήνουν στην ησυχία σου -εκτός κι αν τους ζητήσεις εσύ βοήθεια- να ψαχουλέψεις, να δοκιμάσεις και γενικώς να περάσεις λίγο χρόνο ταξιδεύοντας νοερά στο παρελθόν.
Ταυτόχρονα, την ίδια εποχή ξεκίνησε -στο εξωτερικό πάντα- η εφαρμογή της οικολογικής συνείδησης, με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να προτιμούν να ξαναχρησιμοποιούν, να επιδιορθώνουν και να ανακυκλώνουν ουσιαστικά ένα παλιό ρούχο, από το να το πετάξουν και να αγοράσουν καινούρια. Η τάση συνέπεσε με την επανεμφάνιση της υπο-κουλτούρας των «ροκαμπίλι» και των «μοντάδων», οι οποίοι αναζητούσαν απεγνωσμένα παλιάς εποχής ρούχα, και κάπως έτσι τα καταστήματα με vintage ρούχα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.
Το να επιλέξει, ωστόσο, κανείς να φορά μεταξύ άλλων και vintage κομμάτια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι «την είδε» οικολόγος ή «ροκαμπιλάς». Μπορεί απλά να είναι λάτρης του μοναδικού, αυτού που δύσκολα θα δει να φορά κάποιος άλλος, ή νοσταλγός μιας εποχής του παρελθόντος που ίσως να του ταίριαζε καλύτερα. Μπορεί ακόμα να έχει πάθος με το στιλ ενός συγκεκριμένου σχεδιαστή και να ονειρεύεται να αποκτήσει, έστω και μουσειακά, όσο περισσότερα ρούχα του γίνεται. Οι σχεδιαστές που πιθανόν αναζητά περισσότερο ο έμπειρος αυτός καταναλωτής είναι οι Coco Chanel, Paul Poiret, Mariano Fortuny, Elsa Schiaparelli, Madeleine Vionnet, Jeanne Lanvin, Christian Dior, Hubert de Givenchy κ.α.
Οι φανατικοί των μεταχειρισμένων ρούχων, επίσης, έχουν κι άλλα επιχειρήματα. Ότι, για παράδειγμα, τα περισσότερα vintage ρούχα έχουν συνήθως εξαιρετική ποιότητα -κάτι που μάλλον ισχύει αν σκεφτεί κανείς πόσα χρόνια επιβιώνουν-, ή ότι πωλούνται σε πολύ καλές τιμές. Ενώ η ίδια η διαδικασία του shopping σε ένα τέτοιο μαγαζί είναι από μόνη της δελεαστική. Σκεφτείτε το: Είναι όπως όταν ήμασταν μικροί και ψάχναμε σε παλιά ντουλάπια και σεντούκια του παππού και της γιαγιάς. Εκεί ανακαλύπταμε ρούχα, περίεργα αντικείμενα, φωτογραφίες… Και όλα είχαν να πουν μια ιστορία, την οποία με χαρά μας αφηγούνταν οι παππούδες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τα καταστήματα αυτά, με την διαφορά ότι συνήθως οι ιδιοκτήτες σε αφήνουν στην ησυχία σου -εκτός κι αν τους ζητήσεις εσύ βοήθεια- να ψαχουλέψεις, να δοκιμάσεις και γενικώς να περάσεις λίγο χρόνο ταξιδεύοντας νοερά στο παρελθόν.
www.zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου